Peygamberimiz, Şam tarafına mal götürecek olan bir Kureyş kervanı ile seyahat ederken, bir beyaz bulutun onu takip ederek çölün yakıcı sıcağından koruduğu rivayet edilir. Evliya menkıbelerinde de vardır, Allah'ın sevgili kullarına onları takip eden bulutların gölge ettiği.
***
Ne zaman babamı düşünsem bu menkıbeler gelir aklıma.
Hayat, özellikle çocuk ve gençler için çöl sıcaklarında gerçekleştirilen meşakkatli yolculuklara çok benzer.
İşte baba bu yolculuğun görünmeyen "manyetik şefkat ve merhamet" bulutudur.
Nereye gitsek hep bizi takipte.
Gâh sıcaktan koruyan gölgelik.
Gâh musibet, bela, çile yağmurlarına mani olan şemsiye.
Hep bizimle, hep var.
Arkamızda büyük bir kale.
Sırtımızı dayadığımız duvar.
Gerektiğinde en aşılmaz duvarlarda 'açıl susam açıl' komutuyla açılan kapı.
Sadece hayatta iken mi...
Hayır, öldükten sonra bile...
Evin en mutena köşesinde torunlarına sevgi pompalarken öyledir de baba...
Evladının sıcacık yuvasında bir köşecik bulamadığında öyle değil midir?
Ben, huzurevinde huzuru vefasız evlatlarına duada bulan anne babalar tanıdım!
***
Mâderle peder olup bahâne
Sevketti kazâ beni cihane
Diyor şair.
Eski Osmanlı müellifleri babalarından söz ederken şu muhteşem ifadeyi kullanırlardı:
"Sebebi hayatım, muhterem pederim!"
"Sebebi hayat" mazhariyeti, anne baba dışında başka kime nasip olabilir.
Evet, onlar, anne ve babalarımız, her an yaratış halinde olan yüce Allah'ın, yaratış iradesine vesile kıldığı, böyle bir ayrıcalık tanıdığı müstesna varlıklar?
Elbette bir gün değil, her gün anmamız gereken hazineler.
***
Babalar gününde bunları düşündüm.
Dün bir yeğenim bana sordu "Babama ne hediye alayım"
Dedim ki, "yarın ona sevgi ve hürmetle gülümse, elini öperken kendine içinden şu sözü ver: ömrüm oldukça Peygamber buyruğuna uyarak ona öf bile demeyeceğim!"
Babaları sağ olanlara ne mutlu, onlara Allah uzun ömürler versin.
Cennetten bize gülümseyen babalarımıza Mevla'm rahmet eylesin.
Babalar gününüz kutlu olsun!
