Uzun aradan sonra yazıyorum…
Bu arada ülkemizde birçok değişikler yaşandı.
Tabiî ki seyirci kalmadığım zamanlarım da oldu.
Tartıştığım, takdir ettiğim bezende söz kavgalarının olduğu süreç yaşadım.
Neticede vakit geçti.
Ömrümüzden takvim sayfaları eksildi.
Bir şarkı vardı liseli yıllarımda söylenen.
“Nasıl geçti habersiz o güzelim yıllarım, bazen gözyaşı oldu, bazen içli bir şarkı”
Tıpkı yıllar geçiyor.
Her şey değişiyor.
Tek değişmeyen biz…
Ve de gelişmeyen, kendini yenilemeyen biz…
Biz insanlar.
Hatayı başkasında aramayalım.
Rüşvet, hırsızlık, talan, yalan…
Almış başını gidiyor.
İhanet, şike, adam satma normal hal aldı.
Doğru söyleyen tüm köylerden kovuluyor.
Bir sığınağımız vardı o da vefaydı.
İstanbul da semt olarak kaldı.
Takımı bile küme düştü…
Vefa yerini nankörlüğe bıraktı…
Balkıda ismi kalkmıştır.
Bizim şehrin mahalleleri gibi.
Sahi mahalleden söz açılmışken.
Şehri harabe haline sokan ,sözde kentsel dönüşüm ne oldu.
Terk edilmiş savaştan çıkmış merkezi semtler kaç kış daha geçirecek.
Ne zaman düzen alacak merak ediyorum.
Vatandaşlarımızın çöğüşü zaten kooperatif zade oldu.
Evleri paraları uçtu gitti.
Ne zaman sahipleneceğiz.
Kaç kışı daha sokakta geçirecek…
Bir şekilde mutlaka çözülmeli.
Kimse mağdur olmamalı…
Başkanıyla, müteahhidiyle, ev alanıyla…
Şehrimiz ekonomik buhran yaşamasın.
Farkındayım zor bir dönemeç.
Fakat geç kalmamalı…
Ha bir gayret demeli…
Yetkililerde bir çalışma gayret görüyorum
Birliktelik bozulmadan devam demeli…
İlerde zamanı geldikçe yazacağım…
Tabiî ki gördüklerimi ve yaşadıklarımı.
Elbette. Yanlış şey katmadan…
Asıl amacımız insanlara yardım edip, faydalı olmak.
Sön sözüm “insan düzelmezse hiçbir şey düzelmez, önce düzelme bizden başlamalı”
