Bir kitapta şöyle bir menkıbe okumuştum.
Osmanlı döneminde gayr-i Müslim bir kimse, evine geldiğinde, çocuğunu evin önünde açıktan yemek yediğini gördü.
Azarlayıp oğlunu şöyle dedi:
-Evladım bilmiyor musun, bugün ramazan başladı, Müslüman komşularımız oruçlu. Nasıl böyle onların gözü önünde açıktan karnını doyuruyorsun? Gir içeride ye yemeğini. Bir daha böyle açıktan yediğini görmeyeyim.
Bu iyi insan, saygılı komşu vefat edince, Müslüman komşusu onu rüyasında gördü. Bahçesinde envaı türlü çiçeklerin bulunduğu İhtişamlı bir köşkte zevkusefa içinde kendisine gülümseyen komşusuna sordu:
- Senin bu bulunduğun yer neresidir?
- Cennettir.
- Peki, hangi ibadet ve amelinle eriştin bu yüce mertebeye?
- Bir Ramazan günü oğlum açıktan yemek yerken onu ikaz ettim, yemeğini içerde yemesini öğütledim. Oruca saygımdan ötürü önce hidayet, sonda da cennet nasip oldu bana.
***
Menkıbede anlatıldığı gibi, oruca hürmet insanın eline cennet pasaportunu tutuşturur mu, Allah bilir.
Ancak, şurası kesin ki ahalisinin yüzde doksan dokuzu Müslüman olan bir memlekette insanların dini vecibeleri yerine getirenlere en azından saygı duyması sadece inancın değil, insanlığın da bir gereği.
Oruç tutsun veya tutmasın tüm vatandaşların oruçlu kardeşlerine son derece anlayışla, sevgiyle, sayıyla davrandığından kuşkum yok.
Buna tanık oldukça milletimle iftihar ediyorum.
Ancak, oruçlu komşusuna, mesai arkadaşına, arkadaşına gerekli hassasiyeti göstermeyen kaba saba, insanlıktan nasibini almamış ham tiplere de rastlamıyor değiliz.
Göstere göstere yemek yemeler, oruçlunun yüzüne sigara üfürmeler, kadeh kaldırmalar.
Bunlar da olmuyor değil, rastlarsanız Allaha havale edin gidin.
***
Oruç tutamayanların oruçlulara saygı vecibesini hatırlatalım, tamam.
Asıl altını çizmek istediğim; oruçlunun oruçluya saygısı.
Kardeşim oruçlu ya?
Sanki ağzını bağlamakla evliya mertebesine erişti.
İmtiyazlı cennet ehli arasına karıştı.
Bir afra, bir tafra.
Oruç sıktı, şekerim yükseldi, sifara başıma vurdu deyip geçişor eşinin, çocuğunun canına.
Yanına yaklaşılmaz, yüzüne bakılmaz bir yaratık haline geliveriyor.
Otübüs kuyruğundaki öfke canlı bombası mübarek.
Pide kuyruğunun çekilmezi, hatta cami cemaatinin belalısı?
Nefsini frenlesin diye tuttuğu oruç, öfke bileyicisi halini alıyor.
Ve tabi ki böyle bir oruç Peygamberimizin ihtarının muhatabı haline geliyor:
"Oruç tutan öyle insanlar vardır ki; kârları sadece açlık ve susuzluk çekmektir."
Orucun uhrevi bereketiyle nurlanan bir çehreye en çok da tebessüm yakışır. Ey oruçlu: yüzünü dökme, sesini haşinleştirme, dilini bedleştirme!
***
Oruçlu biriyle karşılaşanlar şu kanaate varabilmeli: "Sanki karşımda peygamberin ahlakıyla ahlaklanmış mübarek biri var. Sanki bir Sahabeyle konuştum."
***
Ramazan'da kul hakkından sakınmaya özellikle dikkat etmeli. Öfke patlamaları ile kalp kıranları Erzurumlu ikaz ediyor: Dayanamirsaz dutmayın!
