Allah (c.c.) var iken gerçek dost aramak boş bir uğraştır. Nitekim Yüce Allah şöyle buyurmuştur:
“Allah düşmanlarınızı sizden daha iyi bilir. Gerçek bir dost olarak Allah yeter, bir yardımcı olarak da Allah kâfidir.(Nisa/45) “
Peki bir Müslüman'a başka ne yeter?
Mürşit isterse Kur’an yeter.
Delil isterse Hz. Muhammed (s.a.v.) yeter.
Meşgale isterse ibadet yeter.
Zenginlik isterse kanaat yeter.
Şeref isterse İslamiyet yeter.
Düşman isterse nefsi yeter.
İbret isterse ölüm yeter.
Bunlar da yetmezse cehennem yeter.
Hz. İbrahim'in (a.s.) Allah(c.c.) Dostluğu
Yüce Allah (c.c.) İbrahim Peygamber’i kendine dost ilan ettiğinde meleklerin şöyle bir sorusuna muhatap olur:
Yüce Allah (c.c.) meleklere: “Siz kulum İbrahim’in ne şekline, ne malına, ne de çoluk çocuğuna değil; O’nun sadece yüreğinde taşıdığı coşkun imanına ve işlediği iyi amellerine bakın, kendisini bunlara göre değerlendirin. Dostum İbrahim’in yüreğinde benden başka herhangi bir fani varlığın sevgisini asla bulamayacaksınız. İsterseniz gidip bir deneyin” diye cevap verdi.
Bunun üzerine Cebrail (a.s.)insan kılığına bürünerek İbrahim Peygamber’i denemek için yanına varır. ( İbrahim Peygamber’in büyük bir koyun sürüsü vardır. Koyunlarını canavarlara karşı korumak ve avlanmak için on iki köpek beslemektedir. Varın siz buna göre koyunlarının sayısını çıkarın. Her köpeğin boynunda altından tasma bulunmaktadır. Hz. İbrahim (a.s.) bu hareketiyle dünya malının pislik olduğunu ve ancak köpeklere yaraşacağını ortaya dökmek istemektedir. İbrahim Peygamber kırda otlamak için yayılan koyun sürüsünü daima yüksek bir tepe üzerinden gözetlemektedir.
İşte İbrahim peygamber tepe üzerinden koyun sürüsünü kontrol ederken Cebrail (a.s.) yanına gelir, selâm verir. Ardından da aşağıda geniş bir alanı toplayarak atlamakta olan koyunları süzdükten sonra, “Ey İbrahim! Bu muazzam koyun sürüsü kimin?” diye sorar.
Bir an olsun yüce Allah’ı aklından çıkarmayan İbrahim Peygamber bu soruya, “Şimdilik benim, fakat gerçekte her şeyin ortaksız sahibi olan Allah’ındır” diye cevap verir.
Daha sonra Cebrail ile Hz. İbrahim (a.s.) arasında şu konuşma geçer:
Cebrail:
Bu koyunlardan bana bir tane hediye eder misiniz?
Hz. İbrahim:
Allah’ın adını anarsanız, alın üçte biri sizin olsun.
Cebrail:
Cebrail’in, diğer meleklerin Rabbi ve biz tüm varlıkların Rabbi olan Allah gerçekten kutsal ve her türlü noksanlıklardan uzat ve beri olan yüce yaratandır.
Hz. İbrahim:
Allah’ın adını ikinci bir defa daha anarsanız bu defa da yarısını alın, sizin olsun.
Cebrail:
Cebrail’in, diğer meleklerin Rabbi ve biz tüm varlıkların Rabbi olan Allah (c.c.) gerçekten kutsal ve her türlü noksanlıklardan uzak ve beridir.
Hz İbrahim:
Üçüncü olarak bir daha Allah’ı anarsanız, buyurun bütün koyun sürüsü sizin olsun. Hem de çobanları ve köpekleriyle birlikte alın.
Cebrail (a.s.) Allah’ı aynı şekilde bir daha andı.
Sonra Hz. İbrahim:
Dördüncü olarak bir defa daha anarsan bu sefer de senin kölen olurum.
Cebrail (a.s.) tekrar andı. Ardından yüce Allah (c.c.), “Ey Cebrail! Dostumu nasıl buldun?” diye seslenince o da, “Çok sadık ve iyi bir dost ya Rabbi!” diye karşılık verdi.
İbrahim peygamber bütün dediklerini yerine getiren bu yabancının huzurunda çobanlarını çağırdı ve onlara, “Koyunlar arkadaşımındır. Nereye gitmek istiyorsa koyunları peşinden sürün. Çünkü koyun sürüsü ve sizler artık bu arkadaşın malısınız” diye talimat verdi.
Tam o sırada Cebrail (a.s.), “Ey İbrahim! Ben Cebrail’im. Seni denemek için buraya gelmiş bulunuyorum. Bunlar bana lâzım değil” diyerek kendini tanıttı. Buna karşılık İbrahim peygamber ise, “Ben Allah dostuyum. Hediye ettiğimi asla geri almam” diye karşılık verdi.
Bunun üzerine yüce Allah (c.c.) İbrahim Peygamber’e şöyle emretti:
Ey İbrahim! O koyun sürüsünü sat. Paralıyla da tarla ve arsa alarak bir vakıf kur. Böylece oradan fakir, zengin herkes yesin içsin.
