Yüce Allah, insanoğlu için dilin büyük bir nimet olduğuna, “Biz ona bir dil ve iki dudak vermedik mi?”[1] mealindeki ayetinde işaret etmektedir.
Dil ile söylediğimiz her sözün, melekler tarafından kaydedilmekte olduğuna da, şöyle işaret edilmektedir: “İnsan, hiçbir söz söylemez ki, onun yanında gözetleyen, yazmaya hazır bir melek bulunmasın”[2]
Ayrıca Kur’an-ı Kerîm’de, dilimizin kıyamet günü lehimizde veya aleyhimizde şahitlik yapacağı da vurgulanmaktadır.[3]
Bir anahtar misali hayrın da, şerrin de kapısını açabilen dilimize sahip çıkmalıyız. Bu nedenle ağzımızdan çıkacak sözlere dikkat etmeliyiz.
Düşünmeden söylediğimiz sözlerin, bazen kırgınlıklara, dargınlıklara, kavgalara, hatta çeşitli olumsuzluklara kapı açabileceğini ve insanî ilişkilerin bozulmasına sebep olabileceğini unutmamalıyız.
O halde sözlerin en güzelini söylemeli, yeri ve sırası gelmeden her akla geleni konuşmamalıyız.
Yüce Rabbimiz, bu konuda meâlen şöyle buyurmaktadır:
“Kullarıma söyle, en güzel olan sözü söylesinler. Aksi takdirde şeytan aralarını bozar. Çünkü şeytan insanın apaçık düşmanıdır” [4].
Peygamberimiz (s.a.v.), insanı günaha en çok sevk eden organın dil olduğuna dikkat çekmiş ve Allah katında en değerli Müslümanın, eliyle ve diliyle başkalarına zarar vermeyen kişi olduğunu açıklamıştır.
Ashabından biri
“Ya Resulallah! Bana, titizlikle sarılmam gereken bir tavsiyede bulunur musunuz?” dedi.
Peygamberimiz de: "Rabbim Allah’tır de ve dosdoğru ol” buyurdu.
Sahabe, tekrar sordu:"Günah işleme bakımından benim en çok dikkat etmem gereken şey nedir?” diye sorduğunda ise, Efendimiz, eliyle dilini göstererek, “Budur”[5] demiştir.
Doğru ve güzel söz söylemeyi, dinimiz sadaka saymış ve bu tür sözlerin Allah katında sevap kazanmamıza vesile olacağını bildirmiştir.
Bunun için, bir Müslümanın tatlı dilli, güler yüzlü, şirin sözlü olması ve kimseyi incitmemesi gerekir. Ona yakışan budur.
İftira, yalan, gıybet, söz gezdirme, ara bozma, insanları birbirine düşürme gibi dinimizin haram kıldığı sözleri söylemekten ve dinlemekten kesinlikle kaçınmalı ve meâlini sunacağım şu âyet-i kerîmeyi, hep hatırımızda tutmalıyız.
“Rahman’ın (has) kulları onlardır ki, yeryüzünde tevazu ile yürürler ve kendini bilmez kimseler onlara laf attığında (incitmeksizin) ‘Selâm’ derler (ve oradan geçer giderler). Onlar, yalan yere şahitlik etmezler! Boş ve kötü sözlerle karşılaştıklarında vakar ile oradan ayrılırlar”[6].
Samsat Vaizi
