Tahsil hayatıma Gazi İlkokulunda, Ayşe ÇAĞLAYAN'nın öğrencisi olarak başlamıştım. 1973 yılının Eylülü, yüzlerce (bana binlerce gibi gelmişti) öğrenci yanlarında anne ve babaları olduğu halde beklemiştik bahçede. Neler oldu bitti, pek yadımda olmasa da, net olarak hatırladığım, isminin Ayşe Hanım olduğunu sonradan öğrendiğim öğretmenimizin önünde sıraya girdiğimizdi. Diğer öğretmenler gibi biz de açılış töreni sonrası okuldan içeri sırayla girmiştik. Hemen yanı başında kalın demir bir boruya asılı, büyükçe bir çan olan bahçe tarafındaki kapıdan okula girdiğimizde, merdivenlerin alt tarafında yan yana muslukların olduğu çeşmeler mekan bilgisi olarak ilk hafızamda yer eden sahneydi
İki kanatlı büyükçe bir kapıdan sınıfımıza girip ikişer üçer oturmuştuk. Kalın taş duvarlar badana edilmişti. Derin ve kemerli pencereleri olan sınıfımızın tahta zemini ziftlense de, yine de düşen kalemleri yutacak kadar aralıklıydı. Ve ön tarafta fıçıya benzer döküm soba.
Okulumuz çok ama çok eski bir binaydı. Ve tarihi. Tarih kokusu hala her köşesinde mevcuttu. Abartmıyorum, gerçekten! Aradan en az 40 yıl geçmesine rağmen okulun belli noktalarında hala tentürdiyot, barut ve kan ya da buna benzer kokular mevcuttu. Sonradan öğrendiğimize göre, savaş yılları hastane olarak kullanılmış. Nice vatan evladı ya şehit olmuş ya da gazi olarak şifa bulmuş bu koridorlarda.
Okul Müdürü Rahmetli İhsan Güven.
İri yarı cüssesi, şık giyimi, başından eksik olmayan fötr şapkası, mükemmel ve etkileyici Türkçesi ile pek çok zaman bizlere konuşmalar yapar, vatanın düşman elinden hangi şartlarda kurtarıldığını gördükleriyle anlatırdı.
Okulumuzun sadece öğrencilerin değil, Müdür dahil herkesin Anası olacak kadar şefkatli yüreği olan bir de Güzel (Güli Bacı) Bacısı vardı ya, onun hayatı özetlemişti bir keresinde.
Babası kardeşleri bilmem hangi cephede, kocası başka bir cephede şehit düşmüş. Rus ve Ermeni işgalinde dağlarda saklanmış. Yakalanıp zulüm görmüş bir kadındı Rahmetli. Çok sessizdi, sadece işini yapan, ortalığı siler süpüren, bir derdi olan çocuğun başında hemen biten ilk kişiydi.
Yine bir milli bayram günü konuşma yapan rahmetli İhsan Bey'in bir cümlesi mıh gibi çivilenmişti beynime. Beynimin kanı ise yüreğime!
Bir savaş sahnesini anlatırken, aralarında bir tanıdığının da olduğu, yaptıklarının karşısında "kahraman" sıfatının bile dirhem kıymetinin olmadığı bir olayı resmetmişti, o bedenleri küçük ama dağ gibi yürekli çocuklarına!
" Aralarında amca oğlunun da olduğu bir müfreze asker ki sayıları yirmi, yirmi beş kişi civarında, bir yerden başka bir yere görev için giderken yolda Yunan askerleri tarafından pusuya düşürülüyor! Oldukça kalabalık bir düşman birliği. Her taraftan yağmur gibi top tüfek mermisi yağıyor askerlerimizin üzerine. Askerlerimiz yiğitçe savaşıp mukavemet gösterse de, ilerleyen saatlerde cephaneleri bitiyor.
Tek tek silah sıkarak düşmanı yaklaştırmamaya çalışsalar da, bir zaman sonra bütün cephaneleri tükeniyor!
Muhakkak ki hepsi orada şehadet şerbetini içecek, şehit olacaklar. Bunu biliyorlar. Ölüm zerre umurlarında değil, tek dava, Vatanın İstikbali. Birisinin teklifiyle bu yirmi beşe yakın yiğit askerimiz şöyle bir karar alıyor;
Eğer burada fare gibi beklersek gülleleriyle hepimizi öldürecek bu elin gavuru. En iyisi tek tek onların siperlerine doğru yettiği kadar koşalım. Onlarca düşman elbet mermilerini gönderecek üzerimizi. Yere yığıldığını görünce, diğer arkadaşımız fırlayacak. Son nefere kadar bunu yapıp düşmanın yüzlerce mermisini tüketelim.
Hepsinin yüzünde büyük bir huzur ve iman ışığı! İlk ben, deyip fırlıyor işlerinden birisi. Onun yığıldığını görünce bir diğeri. Ve diğerleri. Ki, yine de iki tane erimiz sonradan yaralı olarak bulunup kurtarılıyor.
Ey benim cesur yürekli çocuklarım! Bilin ve unutmayın ki sizler, düşmanın bir mermisini dahi harcatmak için canını seve seve veren bu ecdadın torunlarısınız!
