Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kim bilir nerede, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
diye kaleme alıyordu ölümü ünlü şair Tarancı.
Sonra dostu olan Ziya Osman Saba’ya bir not bırakıyordu:
“Yaşamakla ölmek arasında ter döken bir adam olduğumu yakından bilirsin.”
Ölümü ve ölüm korkusunu eserlerinin merkezine alan nadir şairlerden biridir Tarancı. Yaşamın zorluklarından dolayı sürekli ölümü düşündüğü, korktuğu bu ölüm ile 13 Ekim 1956’da Viyana Avusturya’da tanışmıştır. 46 yaşında ağır hastalık nedeniyle hayatını kaybetmiştir. Yani hayatı boyunca zaten onunla var olmuş olan ölüm elbette ki hayatının da son olmuştur.
Durma çal evinin kapısını,
Taş düşebilir komşu duvardan.
Ben geliyorum demez ki ölüm
Kaza belâ adım başınadır
Kişi evde gerek akşamları;
Ölürse helâlleşerek ölür.
Dizeleriyle ölüme farklı bir yönden bakan şair, dizelerini bu tema ile birleştirince kendisine edebiyatımızda ölüm şairi diyen kesimler de ortaya çıkmıştır.
Acaba ölümü bu kadar iyi anlatmaya veya bu konuyla birleşen bir tarzı olmasa, Tarancı gerçekten bu kadar bilinen ve kabul edilen, bir anlamda oldukça beğenilen şair olarak kabul edilir miydi?
Son vakitlerinde, ölüm döşeğinde Tarancı Orhan Veli Kanık’tan bahsederek sürekli “Orhan’ı unuttunuz, beni de unutursunuz. ” derken de ölümün çabuk unutulduğunu, insanların yakınlarına bu nedenle vefasız davrandığını anlatmaktadır.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Şairin bilinçaltında yatan yaşlanma, gençliğin kaybolması ve ölüme her gün bir adım daha yaklaşma korkusu kendini yüzünün çizgilerini bile takıntı yapacak bir kalem durumuna getirmiştir.
Aynalara bakarken kendini her geçen gün yaşlı hissetmesi, ondaki ölüme bakışı yansıtan imgesel bir gerçeklik olarak karşımıza çıkmaktadır.
