20. yüzyıl aşık halk edebiyatının son halkası Aşık Veysel doğum gününde anılıyor.

Türk edebiyatının ve saz şiiri geleneğinin büyük şairlerinden biri olarak, kendisinden sonra gelen çok sayıda şairi etkileyen, halkla aydınlar arasında şiirleriyle bir köprü kuran Aşık Veysel, şiirlerini halkın anlayacağı, duru ve arı bir dille yazdı.

Veysel'in şiirleri, "Deyişler" (1944), "Sazımdan Sesler" (1950) ve "Dostlar Beni Hatırlasın" (1970) kitaplarında toplandı.

1894

Asıl adı Veysel Şatıroğlu olan Aşık Veysel, Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan Köyü’nde dünyaya geldi.

 1901

İki kız kardeşi yörede yaygınlaşan çiçek hastalığına yakalanarak yaşamlarını yitirdi.  Kendisi de 7 yaşında aynı hastalıktan iki gözünü kaybetti.

 1904

Saz çalıp şiir söylemeye, 10 yaşındayken babasının teşvikiyle başladı.

 1919-1920

İlk evliliğini yaptıktan bir yıl sonra anne ve babasını kaybetti.

 1928

İkinci kez evlendi ve bu evlilikten Zöhre, Ahmet, Hüseyin, Menekşe, Bahri, Zekine ve Hayriye adlarında 7 çocuğu dünyaya geldi.

 1931

Ozanın adı, ilk defa 5 Ocak 1931'de Tecer tarafından düzenlenen "Sivas Aşıklar Bayramı"nda duyuldu.

 1933

Cumhuriyetin 10. yılında Ankara'ya getirilen Aşık Veysel, daha sonra halkevlerinde, kahvehanelerde ve radyoda şiirlerini saz eşliğinde okudu.

 1944

İlk şiir kitabı "Deyişler"  yayımlandı.

Arifiye, Hasanoğlan, Çifteler köy enstitülerinde halk türküsü öğretmeni olarak 5 yıl görev yaptı.

 1965

TBMM'nin aldığı özel bir kararla, Türk diline ve milli birliğe yaptığı hizmetten dolayı maaşa bağlandı.

 1971

Nevşehir'in Hacıbektaş ilçesinde son konserini verdi.

 1973

21 Mart’ta doğum yeri Sivrialan'da vefat etti ve aynı yerde toprağa verildi.